مرگ واسه مُرده ها نیست مخلص کلوم
روز مرگ گرگا بود گریه کردن بره ها
...
چوپون اومد با سگش، باز بوی خون میداد
...
سکوت بره هارو فقط گرگا دیدن
...
این وسط قشنگه اما رقص سگه گله
پشت همین سگ ندیدین به کجاها گرمه
بی صدا بی صورت
یکی شبیه من، زخمی اما آروم
یکی شبیه تو، بخشی از یه قانون
فرای بی نیازی عشق میشه مسئله
بله بدون عشق زشت میشه منظره
ولی یه جایی اینجا بحث میشه مسخره
اونجا که احتیاج یه عُرف میشه توو همه
پول و قدرت (آخرین ترک آلبوم پرسپکتیو)
قاتل پادشاه داد زد: مردم آزادید
فهمیدم که بی معنیه مفهوم آزادی
نهنگ تو حوض همون ماهی قرمزه
منِ مَستو میخوان آدم کُنَن آدَمک
تو میدونی سوخته اینجا چَندتا بالِ شاپَرک ، تا
یه جای دیگه ایی شد واسه ی ما تا ابد ، ما
خون دادیم پای صلح ، بخشیدیم تو نبرد
کِنایه نیستا، ببین آدمک
مَن داد زدم رو زمین و کِشید تا فَلک
یه سرّی تو یه سری
ما زنده ایم ، ما نمیمیریم
ماها از این جستیم هم فاصله میگیریم
ما علیه همیم ، کوریم نمیبینم
میکوبن زمین یکی رو دست نمیگیریم
زالو ها خون دل میخورند
شیشِه هایِ اَلکُلُ میرَم بالا قُلُپ قُلُپ
شِکلِ زِندِگیم قَشَنگِه أَ بیرون تُپُل مُپُل
نیستَم مِثلِ بَعضیا ، فازِ لاتی زَد زیاد
رو لِباسَم خَطِ چِشم ، رومِه هَرجا صَد تا چِشم
ساختَم خوب أَ بَدتَرینُ ، واستادَم لا بَرتَرینُ
شَهرِ مَن نَفَس بِکِش ، سَهمَمُ اَزَت بِدِش
مَن هَنوزَم شاکّیَم ، هَم أَ خُودَم هَم اِجتِماع
تِهرانُ و دارَم می بینَم أَ بالا توو اِرتِفاع
استثناء
پرنده پَر کشید از آشیونه با خداش
میگفت به گِل نشسته کِشتیشون با ناخداش
میرفت یه جای دور ، به قلب شهر نور
یه جا که مَردمش ، میدن بِش آب و دون
پرنده خسته بود جفت چشاشو بسته بود
درونش وصله بود ، قلبشم شکسته بود
میترسید از عکسش تووی آب
میلرزید هر لحظه تووی خواب
یه روزی بین راه ، توو جنگل سیاه
شدش اسیر دام به دست پادشاه
کردنش توو حبس با آب و دونِ مفت
بستنش به بذل اون با خودش میگفت
اه ، پرنده بپَر این میله ها اسیرن
قفس که سَهله مشتی سنگ داغه سینت
خدات که پشتته پَ خود خوریتو بس کن
گناهت اینه که نموندی لای هر قوم
شبیه باقی ، شبیه مردم
تکی و صد بُعد ، همینی در کل
پرنده کلافه بود لم میداد به خلاف نور
انگار که نداره جون غم میریخت توو تمام اون
حسرتای پرواز توو مغزش گِز گِز کرد
آسمونه درباز میگفتش نصفش چند؟
جیغ زد داد کشید ناله کرد و آه کشید
انگار نه انگار دنیا بود توو خواب سیر
همش توو لَک بود کِی میاد این فردا
پَراشو میکَند کش نیاد این دردا
لب به لب بود از آدما ، سر میزد هی به آهنا
دل رو داد به شبا دعاش ، جدا شد از توقعاش
خدا پهلوش بود نوازشش میکرد
فرشته مخلوق ، عبادتش میکرد
خلاصه جون کَند تا میله ها رو پَس زد
دوباره جون گرفت عین روزِ اول
ولی همیشه تیکه تلخِ قصه آخره
پرنده عقاب شکار و کوه و دامنه